***

Dzwonię:
– Taaaaaaak!
– Dzień dobry, czy to pensjonat u Haliny?
– Taaaaaaak!
– Chciałem zarezerwować pokój na najbliższy weekend.
– O! To pan pewnie na strefę militarną przyjeżdża!
– Zgadza się.
– To może pan zna pana Waldka! On też u nas nocuje!
– ?

*

Ranek. P. siada do uruchamiającego się komputera. Po chwili odpala się odtwarzacz muzyki. Marek Grechuta intonuje „Wolność”: Gdy widzisz ptaka w locie…. P. od razu po tych kilku słowach: Maaaro, daaaj spokój! Zrozumiałem w mig. Co za pięknoduch, ten Marek Grechuta! Kto dzisiaj myśli, żeby oglądać ptaki w locie? My tu od rana ciężka orka: przedzieramy się przez dziesiątki absurdalnych i niepotrzebnych wiadomości ze świata, wyłączamy flashowe reklamy, lajkujemy na fejsie, a Markowi ptaki w głowie.

*

Przy okazji notki porównującej Gazeta.pl i Gazetapolska.pl wypłynął wątek dobierania sobie mediów do swoich poglądów. To znaczy: czytamy/oglądamy/słuchamy tego, co potwierdza naszą wizję świata. Dysonans wynikający z kontaktu z innymi poglądami staramy się ograniczać. My wiemy lepiej, inni to idioci. I to my – zawsze! – mamy rację. Stojące za tym mechanizmy psychologiczne opisali Elliot Aronson i Carol Tavris w książce Błądzą wszyscy (ale nie ja) (2008). I dlatego właśnie trudno badać sam tekst. Bo nawet jeśli na co dzień czytam Gazetę Polską i wezmę do ręki Gazetę Wyborczą (lub na odwrót, jak kto woli), to odczytam ją w mój sposób. Ładnie ujął to Denis McQuail: Stronniczość jest nie tyle mierzalnym aspektem treści, co przede wszystkim kwestią percepcji (McQuail 2008: 354).